Marcus et Valeria oppidum invīsunt
Non semper Marcus et Valeria otio rustĭco delectantur; aliquando et
oppidum proximum invīsunt, aliquando et Romam. Nunc quoque cum Syro
servo vadunt in oppidum. Festinatur in via: nam sub vesperum portae
oppidi clauduntur, nec intrare, nec exire1 licet. Sed iam ante portas sunt, iam
intrant, iam in forum veniunt. Ibi ab amico Publio salutantur. Publius
«Salvete, amici, — inquit2. — Cur hodie oppidum a vobis invisĭtur?» «Salve
quoque tu, amice Publi, — respondent. — Non negotiis in oppido tenemur.
Famam novo de theatro audimus, itaque ocŭlis nostris aspicere cupimus».
Publius «Revera — inquit, — theatrum pulchrum novumque in oppido
nostro ab incolis aedificatur. Scitisne, mox ab Arruntio poeta Romāno
praeclāro fabŭla docetur?» «Nescimus, — dicunt. — De Arruntio deque
Arruntii fabula fuse, si potes, narra». «Arruntii tragoedia nova „Hecuba
captiva“ inscribĭtur. Hecuba cunctos paene liberos suos bello Troiāno
amittit, solus superest, qui Polydōrus vocatur. Post bellum ab uno
Graecorum interficĭtur. „Mihi potius vitam eripite, — clamat, — non filio
meo!“ Iniuria a regīna aequo animo tolerari non potest. Itaque malefĭcus a
Hecuba postea invenītur ac necatur». «Malefici malo fato et solacia nobis
praebentur. Sed iam vesper adest, in villam nostram vadere debemus. Vale,
amice».
перевод с латинского пж